Η ΦΩΤΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΙΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΣΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

 Για να είναι το ανέγγιχτο η προέκταση των χεριών μου·

το αθέατο η πείνα για τους άλλους οφθαλμούς·

η παραληρηματική μου όραση.

Ας έρθει λοιπόν να κατακάψει εκείνο που πονούσα σαρκωμένο στο χθες και καθόλου στο αύριο.

Την ασάλευτη νύχτα που δεν ήμουν ο δολοφόνος

 

Όταν το ξύλο παλιώνει ονειρεύεται τη λάμψη του.

 

Α το κομμένο χέρι μου είναι μάτι, η θλίψη μου είναι μουσική·

το καθετί που λείπει είναι όνειρο με πονεί και το ζωγραφίζω.

Είναι τάφος και μήτρα.

 Το κάθε κόκαλο το κάθε καρφί η κάθε κλοτσιά

και η κάθε λέξη που γράφω γίνεται φύλλο στον ουρανό.

Ανασαίνει τρέμοντας σαν παιδί,

ανατριχιάζει στο φως την ώρα που τα χρώματα πλαγιάζουνε με τις αισθήσεις

Μιλώ με τις πέτρες, χορταίνω μια βαθύτερη πείνα με λέξεις καρπούς.

 

Γαυγίζω είμαι τρελός πλησιάζω τον κόσμο απ’ τη μεριά της τρέλας του.

Γαυγίζω είμαι γυμνός πλησιάζω τη νύχτα απ’ το πλευρό του φόβου σας.

 

Παραμιλώ μεσημέρι στον ύπνο

Παραμιλώ μεσημέρι στο θάνατο.

 

Η θλίψη μου είναι μουσική, α τα γαβγίσματά μου

α! τα γαβγίσματά μου είναι πράσινα και μικρά.

Είναι γεμάτα πουλιά και οράματα

[Η ΦΩΤΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΙΕΙ από τη συλλογή του Μανόλη Πρατικάκη ΝΥΧΤΑ ΕΦΗΜΕΡΙΑΣ, εκδόσεις Εγνατία/ σειρά ΤΡΑΜ 1980 κι άλλα ποιήματα απ’ αυτή τη συλλογή]

 

Η ΝΥΧΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ (από τη συλλογή του Μανόλη Πρατικάκη ΝΥΧΤΑ ΕΦΗΜΕΡΙΑΣ 1980)

Αλλά πίσω απ’ τα δόντια θα σφυρίζει πάντα

ο θάνατος σαν ξυράφι.

Θα σφυρίζει ο χρόνος εποχούμενος σαν τροχονόμος.

Θα σφυρίζει ο φόβος γυμνός Τζακ ο αντεροβγάλτης.

 

Στη άκρη των λέξεων θα υπάρχει πάντα

ένας νεκρός χωρίς φέρετρο.

 

Ένα πτώμα πάντα που θα μαυρίζει τα νερά.

 

Ένας νέος με λουλούδι

που θα λάμπει στο φόνο.

 

ΑΥΤΑ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ  (στον Αλέξη Τραϊανό)

Αυτά πάντα τα περάσματα η μουσική του πνοή

μέσα μας εκείνο που τρέχει φευγαλέο σαν βράδυ και

χύνεται απ’ το πλευρό μας.

Είμαστε φαγωμένοι από πολλές μεριές.

Η νύχτα που μας λιγοστεύει με ωμές μπουκιές σκοταδιού

είναι μια μαινάδα στις όχτες και μακρύτερα στο γρασίδι

στο πίσω μέρος του μεσημεριού,

κάτω απ’ τις φωνές

 

καθώς πέφτει το βράδυ σκοτεινό ζώο

σφαγμένο αναποδογυρισμένο πρωί.

 

Και μου φώναζες χτίσε τη θέα   προς τη θάλασσα

για να μη βλέπουνε τα μάτια   τον πνιγμένο

που σκοτεινιάζει τ’ ακρογιάλι.

 

 

Η ΑΝΟΙΞΗ  («Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός» Τ.Σ. Έλιοτ)

Όταν ανθίζουν οι πορτοκαλιές είναι ένα μονοπάτι

που χάνεται στη λύπη μου

Ένα μαχαίρι που γυαλίζει μεσάνυχτα σα γιασεμί.

Είναι μια πέτρα που ρίχνεται    σα φωνή στο πηγάδι.

Κι αγριεύουν τα αίματα στα σκοτεινά

καθώς διαβαίνουνε στα φύλλα   μαύρα ρίγη.

Καθώς περνά ανάμεσα στους κήπους

το φάντασμα της ηδονής.

 

Κι η Άνοιξη χαμογελάει

κόκκινη σα λύκος   κόκκινη σα φωτιά

ερεθισμένη σαν αγάπη πράσινη κόκκινη

σα διάβολος.

[από τη συλλογή του Μανόλη Πρατικάκη ΝΥΧΤΑ ΕΦΗΜΕΡΙΑΣ. εκδόσεις Εγνατία/ σειρά ΤΡΑΜ 1980]

 

 

ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΤΡΑΓΟΣ (απ’ τη συλλογή του Μανόλη Πρατικάκη ΝΥΧΤΑ ΕΦΗΜΕΡΙΑΣ 1980)

Διωγμένος από παντού ακολουθώντας πάντα

μια παρόρμηση.

Την έμπνευση της στιγμής που είναι

μια κίνηση - χρώμα ένα φλάουτο δροσιάς

μέσα στις σημασίες.

Για να νιώθομαι αλλιώς ένα ον αδιαίρετο

στα βάθη του πιο έμφυτου βίου.

Από παντού με διώχνουν και μέσα στα ερείπια που καπνίζουν

τότε αναδύονται θαύματα.

 

(Κάθε σκόπιμη λέξη, βρίσκει τη ναυτία της

Κάθε σκόπιμη πράξη χάνει την αστροφεγγιά της)

 

Κατεβαίνει λάμποντας ένας τράγος

στο μυαλό μου.

Αποδιοπομπαίος· εκεί που δε βελάζει

καμιά μίμηση φωνής   κανένα σφαχτάρι.

 

Εκεί που ο ύπνος μας μυρίζει

βάραθρο   και δυόσμο.

 

ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ 

Βαρύς βαδίζει στο διάδρομο

του Γενικού Νοσοκομείου

Ένας Κύριος Τυφλός

Ένας Κύριος με οιδήματα

 

Ένας Οιδίπους

 

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ

Το φάντασμα της κρεμασμένης Ιοκάστης

ταράζει κάποτε τον ύπνο   των φαντασιώσεων μας.

Σηκωνόμαστε τότε απ’ τα σεντόνια·   δεν ανάβουμε το φως·

σιωπηλοί και αόριστα ένοχοι καθόμαστε πάλι   στο κρεβάτι.

Σιωπηλοί και φοβισμένοι σκύβουμε και ψηλαφούμε στα μάτια.

(Κάτι αιχμηρό κι αποτρόπαιο μας κόβει)

 

Δεν ανάβουμε το φως.

 

Σιωπηλοί και φοβισμένοι σκύβουμε και ψηλαφούμε

τα εντυπώματα των οιδημάτων μας

πάνω στις κνήμες   γύρω στους σφυρούς.

[από τη συλλογή του Μανόλη Πρατικάκη ΝΥΧΤΑ ΕΦΗΜΕΡΙΑΣ, εκδόσεις Εγνατία σειρά ΤΡΑΜ 1980]

 

ΜΑΓΙΚΗ ΝΥΧΤΑ ή Η ΟΓΔΟΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ  (απ’ τη συλλογή του Μανόλη Πρατικάκη ΝΥΧΤΑ ΕΦΗΜΕΡΙΑΣ 1980)

Όπως ο νικημένος θησαυρίζει μέσα του μια δύναμη

υπερφυσική αφήστε με.

Όπως οι μελαγχολικοί είναι ένοχοι βαθιά

κι εκείνο που πιότερο τους σφάζει είναι το κρυφό μέσα τους μαχαίρι

που μια νύχτα ρίχνεται στη θάλασσα   την κόκκινη και τη λησμονημένη

και ποτέ δεν βρίσκεται παρά μόνο στα βάθη

μιας βουβής ιστορίας που εντούτοις πνίγει πάντοτε αλλού.

Όπως οι περήφανοι που όμως κρύβουν πάντα

μιαν απερίγραπτη ταπείνωση σε αθέατη μεριά.

Έτσι σήμερα κατέβηκα άλλος

με μιαν όραση που ήταν όλο μου το σώμα μάτι

και όλο μου το μέσα ακατέργαστος αμφιβληστροειδής

έτσι που να γέρνουν τα πράγματα δίκαια στη φύση τους

σα φανταστικά πουλιά μες στα παρθένα δάση των προορισμών τους.

Και είδα ανάστροφες σκάλες και φτέρνες

με τη σημασία λογισμών σε έκσταση.

Και βυθούς ονείρων σε θόλους όχι ναών αλλά σιωπηλών ανθρώπων

που ο φόβος μιας ψεύτικης ζωής τους εξυψώνει.

Και κρυφές προβλήτες νοημάτων και συνοικίες κοραλλιών

σε όρη με χαρούμενες θύελλες  αξύριστων τσομπάνων

που ραγίζουν τα βράδια και τα κρύσταλλα της λησμονιάς.

Και θαμμένους θησαυρούς σε φτωχοκάλυβα

και λασπερούς δρόμους με ουράνιους επαίτες

ιριδίζοντας οι κρόταφοι.

Και χαραυγές φονιάδων και κρυφά κοιτάσματα

μέσα στο μαύρο σύννεφο που όμως αστράφτει.

 

Και αινίγματα φανταστικά  κρατώντας

στο χέρι τα κλειδιά   της λύσης τους.

 

Και σκληρές κόρνες των αυτοκινήτων να γυρνούν

απ’ την άλλη μεριά του αιώνα μας φωνούλες κοριτσιών.

 

Και κύκνους αισθημάτων σε θολά νέφη νερών

που τα δυο μεγάλα σα φεγγάρια μάτια σου

ασύλληπτη μορφή

καρπερή Μητέρα των πραγμάτων όλων

μυστικά πλοηγούν και καταυγάζουν.

 

ΟΤΑΝ Η ΛΑΜΨΗ ΜΙΑΣ ΠΑΛΙΑΣ ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑΣ (στη μητέρα μου που έφυγε)

Τι απαλά θροΐζουν τα μαλλιά σου

όταν φυσά ο αγέρας μες τη μνήμη μου.

Τι ζωντανή που φαίνεσαι πάνω στα χόρτα

όταν η λάμψη μιας παλιάς χειρονομίας στα μαλλιά μου, σε φωτίζει.

 

Τι απαλά που λάμνεις στο μυαλό μου

και σηματοδοτείς μ’ ένα δικό σου φως   όλες τις πλεύσεις.

[από τη συλλογή του Μανόλη Πρατικάκη ΝΥΧΤΑ ΕΦΗΜΕΡΙΑΣ, εκδόσεις Εγνατία σειρά ΤΡΑΜ 1980]

 

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΧΑΡΑΣ  (απ’ τη συλλογή του Μανόλη Πρατικάκη ΝΥΧΤΑ ΕΦΗΜΕΡΙΑΣ 1980)

Πράσινες μικρές φωνούλες πέφτοντας πάνω μου   σα φύλλα.

Μέλη, τέτοια κύματα χαράς   πιωμένα τόσο από το φως τους.

Με μαυριδερούς βοστρύχους παιδικότητα θεία

στο βράδυ και στο μέτωπο.

Τρέχει - τρέχει ο μικρός μου γιος

στα βαθιά των αινιγμάτων   κι ονειρεύεται μέσα μου.

 

Πνοή που με γεννάς.

Πέρασμα που κρατάς στον ύπνο μου

το πανί και το τιμόνι

 

ΝΥΧΤΑ ΕΦΗΜΕΡΙΑΣ

Κατεβαίνω πάλι απόψε   στη χαράδρα

Ανοίγω το κόκκινο πουλί που σφυρίζει στο μυαλό σου.

Μυρίζω την κόκκινη παπαρούνα της τρέλας σου

Παίζουμε μαζί την ολοπόρφυρη μπάλα που κυλά

στα χορτάρια του τραγουδιού σου.

 

(μικρό κορίτσι με τις φαινοθειαζίνες

-κόκκινη φωνούλα δοκιμάζοντας τα σύνορα.

 

Τα χέρια σου φεύγουν άγρια πουλιά.

 

Τα νύχια σου πνιγμένα στο κόκκινο στάζουν αίμα)

 

ΘΑΛΑΣΣΟΠΟΥΛΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΤΑ ΝΕΡΑ: Οι γαλάζιες φωνούλες των πνιγμένων

Άκουσε. Η φωλιά εκείνη του χελιδονιού στο απάνεμο μπαλκόνι, χαμηλά στο νότο, καθώς σήκωνες τα μάτια ανεβαίνοντας βρόχινος την κλίμακα που φύτρωνε ξάφνου μες στα παιδικά σου χρόνια και πλημμ΄ριζες ύψος…   Φτάνει.   Επιτέλους φτάνουν τα φανταστικά ποδήλατα που μας γαυγίζουν   τα κραγιόν από αίμα, τα παράφορα   τα μοχθηρά κόμπλεξ  με τα μεγάλα κόκκινα φτερά. Αυτή η πράσινη γλίτσα της νοσταλγίας.   Αυτή η ανυπόφορη μύξα της εφηβείας.   Τα πασχαλινά λόγια: τα κλούβια.   Τ’ αναμμένα κεριά: τα σκοτάδια.   Ο άνοστος νόστος   ο ισόβιος μαζοχισμός του χαμένου παραδείσου. Επιτέλους αυτές οι παράφορες ονειρώξεις  (ΟΙ ΠΑΡΑΦΟΡΕΣ ΟΝΕΙΡΩΞΕΙΣ από τη συλλογή του Μανόλη Πρατικάκη ΝΥΧΤΑ ΕΦΗΜΕΡΙΑΣ, ΤΡΑΜ 1980)

Παρασκευή, 14 Μαΐου 2021